Reguły wychowawcze
- Nie kłóćcie się przy dzieciach. Jeżeli zaistnieją nieporozumienia, załatwcie to między sobą, bez świadków.
- Nie róbcie sobie wymówek przy dzieciach i nie sprzeczajcie się, zwłaszcza na ich temat.
- Nie pozwalajcie dzieciom na rzeczy zabronione przez drugie z rodziców.
- Nie zwierzajcie się dziecku z wzajemnych żalów.
- Nie wypominajcie sobie wad ani przewinień w obecności dzieci.
- Nie podważajcie szacunku ani nie osłabiajcie miłości dziecka do drugiego z rodziców.
- Nie mówcie dziecku: „Tylko nie mów tego mamie”, albo „Nic nie powiedz ojcu”.
- Nie mówcie dziecku: „Powiem tatusiowi, jaki byłeś dziś niegrzeczny”. Jeżeli dzieci straszy się ojcem, to jak mogą go kochać i mieć do niego zaufanie?
- Nie wydawajcie dzieciom nieprzemyślanych poleceń. Nie wolno ich też co chwile zmieniać, aby dziecko nie spostrzegło, że nakazy i zakazy zależą wyłącznie od chwilowych humorów czy nastrojów.
- Nigdy nie wyróżniajcie żadnego z dzieci, lecz wszystkie traktujcie sprawiedliwie.
- Nie bądźcie rodzicami, którzy wszystko wykonują za dzieci, ale stawiajcie im słuszne wymagania i powoli wdrażajcie do samodzielnej pracy.
- Bądźcie tacy, jakimi chcielibyście widzieć wasze dzieci.
Prośba dziecka
- Nie psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć tego wszystkiego, czego się domagam. To tylko prośba sił z mojej strony.
- Nie bój się stanowczości. Właśnie tego potrzebuję – poczucia bezpieczeństwa.
- Nie bagatelizuj moich złych nawyków. Tylko ty możesz pomóc mi zwalczyć zło, póki jest to jeszcze w ogóle możliwe.
- Ni rób ze mnie większego dziecka, niż jestem. To sprawia, że przyjmują postawę głupio dorosłą.
- Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. O wiele bardziej przejmuję się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.
- Nie chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jest nauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych.
- Nie wmawiaj mi, że błędy, które popełniam, są grzechem. To zagraża mojemu poczuciu wartości.
- Nie przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że cię nienawidzę. To nie ty jesteś moim wrogiem, lecz twoja miażdżąca przewaga!
- Nie zwracaj zbytniej uwagi na moje drobne dolegliwości. Czasami wykorzystuję je, by przyciągnąć twoja uwagę.
- Nie zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed tobą bronić i robię się głuchy.
- Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia. Czuje się przeraźliwie tłamszony, kiedy nic z tego wszystkiego nie wychodzi.
- Nie zapominaj, że jeszcze trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli. To dlatego nie zawsze się rozumiemy.
- Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbyt łatwo zmusza mnie mnie do kłamstwa.
- Nie bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i wtedy tracę cała moją wiarę w ciebie.
- Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę się pytaniami. Może się wkrótce okazać, że zamiast prosić cię o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie indziej.
- Nie wmawiaj mi, że moje leki są głupie. One po prostu są.
- Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału. Prawda na twój temat byłaby w przyszłości nie do zniesienia. Nie wyobrażaj sobie, iż przepraszając mnie stracisz autorytet. Za uczciwą grę umiem podziękować miłości, o jakiej nawet ci się nie śniło,
- Nie zapominaj, że uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty. To po prostu mój sposób na życie, więc przymknij na to oczy.
- Nie bądź ślepy i przyznaj, że ja też rosnę. Wiem, jak trudno dotrzymać mi kroku w tym galopie, ale zrób, co możesz, żeby nam się to udało.
- Nie bój się miłości. Nigdy.
Szukajmy drogi do naszych dzieci
- Przyglądaj się dziecku jak komuś, kto odbywa ciężką wspinaczkę pod wysoką górę.
- Zauważaj jego mocne strony.
- Naucz się słuchać.
- Szanuj ucznia swojego dziecka.
- Każdego dnia doceń coś, co dziecko zrobi dobrze.
- Dziel się z dzieckiem swoimi uczuciami.
- Bądź stanowczy pomagając dziecku w dokonywaniu zdrowych wyborów.
- Zacieśnij więź między domem a przedszkolem (szkołą). Dziel się z wychowawcą tym, co lubisz i podziwiasz w swoim dziecku.
- Ucz swoje dziecko, że nie jest tylko samym ciałem.
- Twórz i pielęgnuj pozytywna atmosferę w domu.
- Ciesz się i baw się ze swoim dzieckiem.
- Dawaj dziecku to, co masz w sobie cennego i ważnego.
- Interweniuj, gdy twoje dziecko mówi o sobie negatywnie.
- Mów szczerze o wszystkich oczekiwaniach.
- Pozwalaj dziecku brać udział w decyzjach i wyborach dotyczących jego samego i waszej rodziny.
- Słuchaj nie osądzając.
- Jasno formułuj wymagania.
- Wprowadź na stałe humor w wasze życie.
- Nigdy nie zawstydzaj, nie ośmieszaj ani nie wprawiaj dziecka w zakłopotanie.
- Okazuj swojemu dziecku Miłość bez stawiania warunków. Wzajemna miłość to pozwolić Tobie i Mnie być sobą.
Jak mądrze wyznaczać granice dziecku?
Stawianie dziecku granic jest trudne. Potrzeba bowiem dystansu, by podejmować decyzje adekwatne do wieku dziecka. Niezbędny jest także szacunek, żeby dziecko wykształciło w sobie samokontrolę, pewność siebie i umiejętności współpracy. Łatwo się pogubić i wpaść w pułapkę bycia zbyt pobłażliwym lub nadopiekuńczym rodzicem. Dzieci w naturalny sposób testują granice, co jakiś czas sprawdzają, czy pewne zasady nadal obowiązują. Z czasem granice zostają przesunięte, pewne z nich zanikają. Biedne jest jednak dziecko, które nie zna ich wcale. Dlaczego? Powodów jest całe mnóstwo…
Granice dają poczucie bezpieczeństwa
Małe dziecko nie wie jeszcze, co jest dobre, a co nie. Nie zna konsekwencji własnych czynów, dopiero pomału je poznaje. Nie ma świadomości, w jaki sposób świat funkcjonuje. Często jest zagubione, bo spotyka się z różnymi postawami, obserwuje dorosłych i widzi, że nie ma między nimi zgody, że istnieją różne postawy i sposoby postępowania. Czasami czuje się przytłoczone poczuciem źle pojętej wolności, która budzi w nim lęk. Granice wyznaczane przez rodziców i dostosowane do jego wieku dają mu poczucie bezpieczeństwa, pozwalają zrozumieć własne miejsce w społeczeństwie. Porządkują świat, czynią dom bezpieczną, przewidywalną przystanią. Pozwalają wierzyć, że rodzic czuwa i uchroni dziecko przed zagrożeniem.
Granice pozwalają uniknąć karania
Granice wyznaczają to, co wolno i to, co jest zakazane. Pozwalają dziecku zmierzyć się z naturalnymi konsekwencjami czynów i umożliwiają maksymalnie ograniczyć karanie, a niekiedy całkowicie go uniknąć.
Granice uczą funkcjonowania w świecie
Dziecko nie jest samotną wyspą. Nie żyje samo dla siebie. Stanowi część społeczeństwa, dlatego powinno się nauczyć w nim funkcjonować. Musi zrozumieć, że życie w grupie wymaga stosowania się do pewnych zasad, kodeksu postępowania – to niezmiernie istotne, bo pozwala zachować spokój i porządek. Granice pozwalają zrozumieć dziecku, co jest akceptowane społecznie, a co nie.
Granice pozwalają budować zdrowe relacje
Jest akcja i jest reakcja. Nasze działania, słowa, czyny nie są tylko „naszą sprawą”, one oddziałują na innych. Dziecko musi mieć świadomość, że wolność jednostki nie może uderzać w drugą osobę. Granice pozwalają pokazać dziecku, w jaki sposób budować zdrowe relacje, uświadamiają, jak ważny jest szacunek dla drugiego człowieka.
Granice pomagają odkrywać świat
Dziecko to mały odkrywca, osoba ciekawa świata, nastawiona na poznawanie otaczającego środowiska. Jest to bardzo silna potrzeba, z którą nie wolno walczyć. Żeby jednak zachować bezpieczeństwo, należy wyznaczyć granice, które pozwalają dziecku poruszać się w świecie w bezpiecznych ramach. Chronią dziecko przed skutkami zbyt pochopnych, nierozważnych działań.
Granice uczą odpowiedzialności
Granice zmieniają się wraz z wiekiem, w naturalny sposób rozszerzają. Im dziecko starsze, tym powinno mieć większe możliwości decydowania o sobie i własnych działaniach, w ten sposób uczy się odpowiedzialności. W kontrolowanych warunkach dokonuje wyborów i mierzy się z przeciwnościami losu. W ten sposób nabywa umiejętności pozwalającej mu na samodzielne funkcjonowanie w społeczeństwie.
Jak stawiać dziecku granice?
Największy problem ze stawianiem granic jest umiejętna ocena sytuacji. Rodzice mają bowiem tendencję do nadmiernej lub niedostatecznej kontroli nad dzieckiem. Można wpaść w pułapkę „całkowitej wolności” lub wymagania „pełnego posłuszeństwa”. Istnieje ryzyko nadopiekuńczości oraz emocjonalnego porzucenia dziecka. Każdy wybrany przez rodzica model zachowania ma konsekwencje w postawie dziecka. Granice zbyt wąskie uniemożliwiają dziecku testowanie granic, utrudniają rozwój. Granice zbyt szerokie odbierają możliwość ponoszenia konsekwencji własnych czynów i nauki odpowiedzialności. Zmienne granice nie dają poczucia stabilności i bezpieczeństwa. Granice z jednej strony powinny być stałe – obowiązywać wszędzie i zawsze, z drugiej strony muszą być dynamiczne – zmieniać się wraz z wiekiem dziecka, by umożliwiały rozwój i zmiany. Granice najlepiej jeśli mają wydźwięk pozytywny, by stanowiły radę, wsparcie. Nie jest dobre kierowanie się strachem zdefiniowanym jako formy ucisku i ograniczenia.
Dobre rady na ferie
Na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawie organizacji roku szkolnego (Dz. U. Nr 46, poz. 432, z późn. zm.), oraz na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 11 sierpnia 2017 r. w sprawie organizacji roku szkolnego (Dz. U. poz. 1603) Minister Edukacji Narodowej ogłosił terminy rozpoczęcia i zakończenia ferii zimowych w poszczególnych województwach w roku szkolnym 2019/2020. W województwie zachodniopomorskim ferie zimowe przypadają od 10 do 23 lutego 2020 r. Być może część z naszych przedszkolaków wraz z rodzinami skorzysta z możliwości zimowego wypoczynku w chłodniejszych miejscach kraju. W związku z tym przypominamy o zasadach bezpiecznego zachowania podczas zabaw na lodzie czy śniegu.
